soðuk bir Ýstanbul sabahý
yedi tepe sanki birbirine küs
beton yýðýný olmuþ her taraf
nefes almak imkansýz
çocukluðumu geçirdiðim semt geliyor aklýma
her yer yemyeþil ve çok güzeldi
kendi gibi insanlarý da deðiþti sanki
bir baþkaydý bizim mahallemiz
herkes tanýrdý birbirini
komþuluk iliþkileri çok iyi
yardýmlaþma had savhadaydý
peki ya þimdi
buruk baþladým güne nedense
eski günleri anýnca hüzün çöktü üzerime
gözlerimde hayalin silinmiyor bir türlü
aklýmýn bir köþesinde sen
simsiyah bulutlar kopacak fýrtýnanýn
habercisi sanki
pencereme düþer yaðmur damlalarý
sen gelirsin aklýma
gözlerimden boþalýr saðanak halinde yaþlar
zamansýz biten aþkýmýzýn matemidir her damlasý
üzülmeni istemem aðlamasýn gözlerin
seni bana hatýrlatýr gördüðüm herþey
artýk dinlediðim þarkýlar acýtmýyor canýmý
bir düþ gördüm diyerek gülüyorum sadece
gri bir Ýstanbul sabahýnda
içimdeki korkularýn tek sebebi sensin ...
Refik
23 . 12 . 2014
Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.