İçimizdeki Çocuk

Geçmiþe dönme þansýnýz olsa ? Diye sorduðumuzda ?
Çoðumuz çocukluðumuza dönmek isteriz..
Biliriz ki çocukken , Dünya daha bir yaþanýlýr ,
daha bir göz alýcý , daha fiyakalý bir yerdi.!

"Biz büyüdük ve kirlendi dünya".
Bizmiydik Dünya’yý büyüdükçe kirleten,
Dünya’mýydý çilesini ayak uydura bilelim diye bizi büyüten?
Oysa hepimizin içinde bir çocuk yok mu..??

Yalnýz kaldýðýmýzda sarýldýðýmýz ,
baþýmýzý avuçlarýna koyup dertleþtigimiz,
O mahsum gözleriyle Dünya’ya bir kez daha bakýp mutlu olduðumuz..

Hepimiz gerçekten sevdiðimizde,
hepimiz gerçekten güldüðümüz de,
Hepimiz gerçekten Dünya’yý güzel gördüðümüzde çocuktuk..

Ýnsan’ýn en yalýn , en saf , en temiz hali.
Ýnsanoðlunun Cennet’e en yakýn hali..
Mademki Cennet’ten düþtük Dünya yurduna,
demekki çocukluðumuzda daha yakýnýz oraya..

Peki biz büyüdükçe icimizde çocuða ne oldu ?O da büyüdümü ?
Bizimle birlikte yaþ aldýmý ? Yaþ aldýkça , yaþlandýmý ??..

Çocuksuluk baþkadýr ,
çocuk gibi olmak baþka,
Çocukluðuna sahip çýkmak ise bambaþka dýr..

Gözlerin sebepli/sebepsiz dolsa , ne nezaman için sýkýlsa ,
nezaman daralsan , bunalsan.
"yeter artýk" desen , ümütsizlige düþsen ,
Pismanlik Deniz’inde de yüzsen ,

"Ýçindeki çocuða sarýl , Sana Ýnsaný anlatýr..!"
Sosyal Medyada Paylaşın: