közün ateþe döndüðü bir karabasan yanýyor yangýn yeri yürek kalabalýk sarmýþ etrafý ’’hu’’ diyor kadýn bir söndüren yok mu?
su diyor kadýn su verin son kez kuruyan dudaklarýma içemem pamuk gezdirin usulca öyle bir kurudum ki aðzýmý açmaya dermaným kalmadý ölümüm aynalarýn arka yüzünde görünmüyor herkes kendine bakýyor herkes yalnýz kendini karþýdan görüyor aðzýna geleni ilmek ilmek baþkasýnýn boynuna örüyor.
dil söyler yara gibi bazen yara var da açar mý? yoksa ilk yaraya neþteri o mu banar? sonra da inandýðý yalana doya doya kendisi mi kanar?
gözle görmeden inanma gözünle gördüðüne bile Bismillah de tekrar çevir yüzünü Rabbine derken ne kadar kolaydýr kendi elindeki kelepçeyi baþkasýna takmak gücü yetene sonra da var olaný söküp atmak kalbindekine...
susun yangýnlar gürültü etmeyin onca orman yandý daha fidanken bir aþk intihar etti kendini içine atarak fidan benden geçti dedi kadýn ben kendimden can canandan geçti can kendinden.
Ayvazým DENÝZ Sosyal Medyada Paylaşın:
Ayvazım Deniz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.