Herkes çaresizdi...
Herkes ayný..
Herkes uçurumdan atlayacaktý !..
( Ben de...)
-Sonra uyandým...
Ve geri döndüm uykuya aceleyle...
Bin defa ölmektense,bir defa öldüðümü gördüm sonra kirli bir aynada
Ve tüm sorularýma cevapsýz kaldým,sonra...
Uyandým...
Herþey yine aynýydý...
Uyandým ve çok geçmeden...
Bir kez daha
Uyandým !
Bu kez
Araftaymýþým...
Uyandým...
Ve "Günaydýn !" dedim kendime sonra.
Hayýr !..Uyuyormuþ’um hala.
Uyanmaya çalýþýyormuþ’um...
"Sen ölme,çünkü intihar günahlarýn en büyüdür " diye seslendim...
"Acýlar orada da var,oradaki günahkarlar da yanýyor" dedim benzerime...
ve "tek çarem bu olmamalý " diye de ekledim sözlerime...
Ölmek umudu beslemek
kurtulmak deðil,
kendi kendiðime verdiðim cezaymýþ,
gördüm,yaþadým...
Aynanýn ardýndaki vicdansýzlarýn en derinine inmeyi denedim birde...
Þöyle dedim
"Ben Allah’ýn güçlü bir kuluymuþum demek ki, demek ki bu yüzden bu yük ...
güçsüzler kaçýp gidermiþ" diye haykýrdým,en güçlü yanýmla onlara !
Kendime geldim sonra
Epey deðiþmiþim sanki...
Tanýyamadým bir zaman
Ýnandým sonra buna
Ve bir kez daha uyandým.
Yine,yeniden...
Uyandým...
Þimdi uyuyorum....
Tüm kabul etmediklerimi
kabul ediyorum...
Ve saatlerin bir gün benim için çalmasýný bekliyorum
günahkar bir dille,Ama umutla...
Umudumun verdiði sabýrla...
Ýçimdeki Aþkla !!!
" Umudum,Rabb’ýn Sonsuz merhametidir..."
Ýnandým.
Uyandým..