Bir kadýn ve bir adam.. Bir þehirde buluþmuþlar. Keza ; Ýkisi de daha önce Birer yýkým yaþamýþlar. Tanýþmýþlar , anlaþmýþlar.. Evlenmek için karar almýþlar. Kadýn mutlu , "Yuva kuracaðým " diye sevinmiþ. Adam " Karým çalýþýr , ben çalýþýrým. Geçinip gideriz " demiþ.. Kadýn , adamdan bir alyans dahi istememiþ. " Tek bir isteðim var , ömrümüz olursa beni ; Hacc’a götür " demiþ.
Evlenmiþler. Ýkisi de çalýþýyormuþ , mutlularmýþ. Bir yýl geçmiþ aradan Bir evlat nasip etmiþ Yaradan. Adamýn planlarý bozulmuþ. Kadýn artýk çalýþmýyormuþ. Ne olduysa ; Bundan sonra olmuþ.. Adam adým adým eþinden uzaklaþýyormuþ. Kadýn ; Anlam veremiyor olanlara. Çocuk , mutluluk katmalýydý yuvaya. Artýk herþey kusur , kabahat.. Ne yapsa , etse yokmuþ hiç rahat.
Daha da ileri gitmiþ adam. Baþlamýþ eþe , dosta eþini anlatmaya Gözleriyle , ruhuyla eþini aldatmaya.. Bu böyle sürmüþ yýllarca. Dayanamamýþ kadýn sonunda, Almýþ kocasýný karþýsýna. Baþlamýþ konuþmaya : "Dosttan çok düþman var , Benim yoksa , evlatlarýmýn hatrý var. Benimde gururum , onurum var , Hepsini geç ! Günahý , vebâli var . " Ama adam duymuyormuþ bile bunlarý. Bu konuþmalar devam etmiþ ara sýra. Aylarca.. Yýllarca..
Kadýn da kýrýlmýþ , yorulmuþ artýk. O da baþlamýþ eþinden soðumaya. Bir çýkar yol bulamamýþ Gelecekten umudu kalmamýþ. Artýk ; Odalarý bile ayrýymýþ. Bir evde ikisi de yabancýymýþ. Eþi gibi deðil de , ev arkadaþýymýþ. Reva mýydý bu kadýna ? Günahsýz çocuklara.. Yýkýlmýþ bütün hayaller , düþler. Gözyaþlarý ile boðulmuþ gülüþler. Deðer miydi ten ve nefis uðruna ? Ne ev kalmýþ .. Ne de bir yuva.. Deðer miydi ? Deðer miydi ? Ten uðruna ..
Saniye ÝÞBÝLEN..........Almestin
Sosyal Medyada Paylaşın:
Almestin Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.