Ben, korkmayan insan görmedim, sevdiðini, gizemler içinde fýr dönerek, korktuðunu bile kendinden saklayan...
Bir duygudur korku, sunulan, ayrýlacalýkmýþ gibi içinde sakladðý insanýn.
Bilirim, korkular çocukluða kadar uzanýr, karanlýk içinde gelmeyen þafaklar, köpek havlamalarý, ev içi baðrýþmalar, karþýlýklý suçlamalarla geçen geceler...
Öylesi anlarda, bir annenin çocuðuna verebileceði, en güzel þey, çocuðun, annesine korktuðunu söyleyebilmesidir...
Her korkunun temelinde, altýnda ayrý bir öykü yatar, sevgi, giz gibi ayrý, sýr dolu öykülerdir bunlar...
Yani gülüm, bugün çoðu unutulmuþ olsa da, hani ola ki, günün birinde, anýlarýn gerisinden canlanýrsa, hem sevinir, hem de acý içinde üzülürsünüz...
Ýnsan, zayýf görünmemek için saklar, korktuðunu, sevdiðini gizledikçe de huzursuzluðu, kendisini de bunaltarak artar...
He kurban, gizlenen korkularýn altýnda kalmadan, haykýrsan, ferahlamak için deðil, adam gibi korkmadan sevdiðini söylesen! Atilla Yüceak Aralýk 2014 Araþtýrmacý Yazar -Þair Sosyal Medyada Paylaşın:
yüceak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.