Ne Sakalýn vardý
Ne de Parkan
Sevgiliye yazýlmýþ mektubunda yoktu cebinde
Henüz on yedin de
Öylece devrildi üstüne
Ankara’nýn bütün karalýðý
Þimdi!
Suskunluðumun içinde
Kalemimde kelepçe
Yüreðimde dar aðacý
Milyon kere lanetlesem de
Sana kýyanlarý
“Büyümüyor ölü çocuklar”
Ve
Artýk
Hep
içimde
Gözü dönmüþlerin
Kendine dönük
Utancý birikiyor
Ýnsanlýk makamýna
Sen
Bizi
Affet çocuk
O/nurunu da kaybetti senle çoklar
Kýþ düþü/yor baþýmýza…
Taylan KOÇ