ÖZ

Sana mühürlü kalbimle aðýrlaþtý bedenim
Ve normalleþtim
aslýnda yoktun ya da varoluþumdu varlýðýn
Oysa bir ýþýk gibi sýzýyordun penceremden;
hissediyordum
Ne yazýk ki ben seni toz sevmelerimle aðýrlýyorum

dolduruyorsun kendini dolu olduðun kadar
Ve taþýyorsun gözlerime baka baka
dökülen özlemin aðýrlýðýnca düþüyorsun aklýma;
içimsiyorum
ben seni ölümle/yaþam arasýnda çizgi kadar sevebiliyorum

beni ikiye bölen denizdi zaman
ulaþamamak ise kurulamayan köprü
kýsalan ömrümüzde koþarcasýna yakalamak aný
oysa her an bir baþlangýçtý
ve bitiþ ise tanýklýktý baþka anlara
oysa ben seni bitiþi olmayan baþlangýçlarla sevdim

bu evrende hiçbir canlý can deðil bana,
cansýz ve hareketsiz deðil hiçbir düþünce
sonu yok öznelliðimizin gerçek olmadýkça
oysa nesnellik yalan söyler duyu organlarýmýza
paylaþamýyoruz diye ayný suyu, ayný ekmeði ve havayý
ayný güneþin, ayný ayýn ýþýklarý deðil mi tenimizi aydýnlatan
Oysa ben seni düþen yýldýzýn parlaklýðý kadar sevebildim

ezberleri savunmaksa kahramanlýk,
kendimizden kaçmak ise korkaklýk
kuyuya taþ atmaksa delilik
ses yok diye türkü söylemezse insan
ölümden öte köy piþmanlýk

Öyle ise ben seni gel-git aklýmla gömdüm….


Sosyal Medyada Paylaşın: