Eþ deðerli çocuklarýydýk kenar mahallelerin,
Benzer korkularýmýz vardý hayata dair,
Düþmanlarýmýz farksýzdý.
Hesabýmýz somun sayýsýna yeterdi ya,
Zeytinimiz, peynirimiz hep katýk kalýrdý.
Özdeþ okullarda farklý hayallerle okurduk,
Genelde doktor olacaðýmýzý söylerdik.
Ben hep öðretmen olmayý yeðlerdim þartlanarak.
Gene de bir toptancý halinin önünde hamal iken,
Ya da bir inþaatta amele halimizle istemeðe giderdik
Mektepten beri sevdiklerimizi…
Ne güzel kýzlardýk sevecen
Ne güzel oðlanlardýk býçkýn
Birbirimizi ne güzel severdik çaresizce.
Baþkalarý sevmese de;
Oðlanlar da, kýzlar da,
Eþ deðerli çocuklarýydýk kenar mahallelerin,
Haddimizi aþamadan…
Saymazdýk kýsa dönemlileri,
Hor görürdük bedellileri ya,
þehitler hep bizim mezarlýkta gömülürdü.
Sekizimiz Hakkari Daðlýca’da vurulurduk,
Yirmialtýmýz Çukurca’daki pusuda…
Pususu hiç bitmeyen mayýn tarlalarýna
Kolumuza ayaðýmýzý ekerdik tohumluk,
Sevdiklerimiz göz yaþlarýyla sulardýlar kökümüzü.
Bire on Mehmetçik üretirdik yeniden…
Bir deli fiþek gibi patlardýk,
Vururduk, vurulurduk,
Acýmasýzdýk eþkýyaya.
Deli dolu çýrpýnýrdý yüreklerimiz,
Heyecanlýydýk,
Biz ayný aþkýn tohumlarýydýk…
“Þehitler ölmez, vatan bölünmez!”
Þehitlik makamýna uðurlanýrdýk eller üstünde.
Ayný eller bize nispet
vatan bölücülerini de iktidara taþýrdý.
Eþ deðerli çocuklarýydýk kenar mahallelerin,
Benzer korkularýmýz vardý hayata dair,
Ortak düþmanýmýz açlýkdý.
Akýllý olmayý birkaç paket makarnaya satmýþtýk.
Kimimiz Karl Marks’ý okurduk,
Kimimiz dokuz ýþýk dokuz doktrini…
Bir dönem birbirimizle dalaþýrdýk,
Emperyalizmin oyuncaðý olurduk.
Bir dönem ayný sevdalarýn peþinde;
“Avrupa, Avrupa, duy sesimizi,
Bu gelen Türklerin ayak sesleri!”
Diye haykýrarak inletirdik ortalýðý.
Ayný olmasa da hayallerimiz,
Biz hepimiz ayný kenar mahallelerin
Eþ deðerli çocuklarýydýk…
…/…