DÖRT KÖŞE

Alem keyfinden dört köþe.
Ben ise buhranlardayým.
Etrafýmda taþ duvarlar dört köþe.
Kuþlarýn kanadýnda iken bir zamanlar yüreðim,
Sýkýþmýþ þimdi kendi kabuðuna.
Dersin sanki küf tutmuþ.
Neyime isyan edeyim ki bilmem.
Kime baðýrýp,
Hangi ýzdýraba baþ kaldýrayým ?
Ayakta durmaya zor yeten gücüm ile,
Hangi zindanlarýn zincirini kýrayým ?
Kaderim ise benim bu çileler,
Söyle be gamsýz.
Söyle hangi enginlerde boðayým ?.
Hatta candan bile vazgeçip,
Hangi dipsiz uçurumlara atayým ?
Dokunduðunda güller açan tenimde kokun yok artýk.
Caným dediðinde,
Pasý silinen kulaklarýmda sedan kalmadý.
Hayallerinle týka basa dolu odamda,
Güneþi kýskandýran gülüþünün yankýlarý eksik.
Hani bir zaman iki beden tek yürektik.
Aþkýmýzýn kitabýný yazan mavi kýrmýzý mürekkeptik.
Korkuyorum gülüm.
Bugünlerde her þeyden korkuyorum.
Hem geçmiþimi,
Hem de kurduðumuz her hayali sorguluyorum.
Ne kapýsýný ne de penceresini aralýyorum odamýn.
Ziyadesi ile fazla fazla olan efkarýma,
Yenilerini eklemekten korkuyorum.
Çok yoruldum be gülüm.
Seni sevmekten,
Ya da bedelini ödemekten deðil.
Ben sadece sensiz kalmaktan korktum.
Ve sensiz geçmekte olan kaderime,
Küçük gelmekten yoruldum...
Sosyal Medyada Paylaşın: