KOPSUN KIYAMET

Duydum bütün çocuklar koþup oynarken
Birini þeytan almýþ geri vermiyor.
Arkadaþlarý parkta sallanýyorken.
Olanlarý yazmaya elim varmýyor.

O gün yalnýz onlarýn mutlu günüydü.
Henüz aðzý süt kokan can bülbülüydü.
Annesinin yegane cennet gülüydü.
Sormayýn, anlatmaya dilim varmýyor.

Kimse görmedi onu sakladýðýný.
Kuþ kalbine sancýlar sapladýðýný.
Bedenini yangýnlar kapladýðýný.
Düþünüyorum ama aklým almýyor.

Bir elin parmaklarý kadardý yaþý.
Tek avuca sýðardý küçücük baþý.
Bastýrýlmýþ aðzýyla gözünde yaþý.
Mýsralara dökmeye kalem varmýyor.

Ýnsanlýk öldü yazsa zabýta doktor.
Sýðacak mý o yavru tabuta çok zor ?
Dünyada bundan büyük bir acý yoktur.
Ýçime su serpmeye kelam varmýyor.

Kaç karýþ derin yapar mezarý eþen ?
Ona da gerekir mi üç beþ kat kefen ?
Dokuz çok diyecek mi tahtayý dizen ?
Toprakla kapatmaya kalbim varmýyor.

Zaman ilerledikçe büyüdü lanet.
Ýnsanlarýn içinden çýktý melanet.
Yaþýyorsa yerine gelsin adalet.
Yaþamýyorsa artýk kopsun kýyamet.
Sosyal Medyada Paylaşın: