Büyümek için yanýp tutuþan bir çocuktum ben Düþlerim vardý yarýnlarýmý tazelediðim Bir uçurtmanýn ipi ne kadar sonsuz olabilirse Ýþte o kadardý menzili Sen Visione’ye seslenirken veya Destina’ya öyküler anlatýrken, o uyurken, Gecekondu mahallesinin kömür kokusu altýnda Gökyüzündeki gri sisi üflüyorduk biz düþlerimizde.
Anemon... Göðün mavi kanatlarýna yaslanmýþ dað lalesi Anemon... Huzurun sesini yakalamýþ derinlerin mavisi
Çocuktuk... Ve elimizde yoktu renkli boyama kitaplarý... Mahalleye sýzmýþ hain bir gri tadýndaydý Tüm resimler ve çizgiler Tüm kalemler kurþun sertliðindeydi Kýrýlýrdý hep çiçek tarlalarýný çizerken... Sahi! Nereden bilecektik? Okyanusu, okyanustaki mercanlarý... Küçüktük dedim ya... Karpuz kapuklarý yüzdürüyorduk daha Bizim kadar küçüktü oynadýðýmýz boklu dere, Uzundu menzili... Hiç gidemedik bu yüzden aktýðý mavi körfeze Kocabaþlarý balýk diye seviyorduk Bu yüzden belki de düþlerimizde Büyüyünce balýklar kurbaða olurdu sevdiðimiz yaz gecelerinde Sosyal Medyada Paylaşın:
notes Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.