TUT ELLERİMDEN
Varlýðým,
Varlýðýnýn yanýnda yetim kalýyor! ……
Sen; en olunmadýk zamanlarda çýkýp gelen!
Hiç beklenmedik zamanlarda, yýkýp ta giden.
Yokluðunda bendim, sensizliði içinde büyüten…
Beni yalnýzlýða terk ettiðin günden beri,
Düþlerimi gem vurdum geceye.
Nefessiz kaldýðým her gecemde,
Yýldýzlar tek tek sönüyor, sensizlikte…
……
Sensizken de büyüttüm içimdeki çocuðu,
Sessiz sessiz tükettim günlerimi, yýllarýmý.
Daha ne kadar dayanýrým bilemem!
“Ölürüm” diyorum bazen içimden.
Ýçimdeki çocuðu yetim býrakmanýn,
Acýsý var bir tek aklýma takýlan! Zaman sensiz hep ölüme vuruyor!
“tik tak, tik tak…”
Geldi bak,
Ýþte ölüm!
Aç kapýyý bak,
Karþýnda ölüm!
Ben sustum bak,
Ensende ölüm!
“O” gelmedi bak,
Ruhunda ölüm!
Zaman, her ölüme vurduðunda,
Tik taklar arasýnda, sensizliði hatýrlattýðýnda,
Atýyorum kendimi sokaklara!
……..
Ölümü cebimde unuttum,
Týpký sensizliði unuttuðum gibi! Ve þimdi…
Issýz caddelerde,
Sessiz ýslýklar çalýyorum, giden çiftlerin ardýndan.
Onlara inat,
Yalnýzlýðý topluyorum köþe baþlarýndan.
Hüznü adýmlýyorum anbean…
Geceler benim,
Zamanlar benim,
Yollar benim.
O köþe benim,
Bu köþe benim,
Aklýna gelebilecek her yer benim.
Kayýp þehirler benim,
Kayýp þehirlerdeki “kayýp insan” benim… Aþklarýn zamanla kaybolduðu,
Caddeler benim…
Yalnýzlýðýn;
En büyük makamýndayým.
Bu tek kiþilik koltuk/makam benim.
Kalabalýk sokaklarýn,
Kalabalýk kaldýrým taþlarýnýn,
Üzerine basan bu garip; benim…
Tek kiþilik hüsranlar, acýlar…
Tek kiþilik her ne varsa, hepsi benim,
Tüm yalnýzlýklar bana ait…
Hesabýmý kesecek bir kiþi dahi yok yanýmda!
Yolumu gözleyen bir çocuk yok,
Tek kiþilik yuvamda… ……..
Tasarruf etmeyi annem öðretmiþti bana!
Kendimi bildim bileli,
Aza karar ettim, çoða hiç yeltenmedim.
Þimdi aþkýný azar azar yaþýyorum,
Çoðu mu?(!)
Allah korusun,
Azýna dayanamazken,
Çoðunu isteyemem senden!
……
Varlýðým varlýðýnýn yanýnda,
Yanýyor… Sen gelince, yanýyor bu ruh.
Sen gelince, tutuþuyor yürek…
Sen gelince,
Ruhum dinmeyen alevler içerisinde,
Diri diri can çekiþiyor…
Varlýðým,
Varlýðýnda anlam kazanýyor.
Yokluðunun yangýnýnda,
Gözlerim “bize” aðlýyor.
…….
Utanýyorum kendimden,
Utanýyorum sensizken, benliðimden…
Ben aþk’a hiç layýk olamadým,
Sen yokken…
Aþka hiç layýk olamadým,
Varlýðýn yanýmda yokken… Sen yokken,
Tek kiþilik dünyamda,
Karalara bulanmýþ bir kentte,
Karalara bulanmýþ izbe yollar arþýnlýyorum…
……
Birden, sana açýyorum gözümü,
Meðer gün çoktan doðmuþ üzerime.
Sýyrýlýp rüyalarýmdan, uyanýyorum yeni güne…
Dilimde ayný cümle,
“Gel hadi, tut ellerimden…”
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.