Dizelerim de, öylesine cümleler kurdum ki, kalem yazdýkça, ruhum, yüreðim hafifler sandým..
Sitemler yumuþar, kaprislerim durulur, fýrtýnam diner sandým, öylesine, duygularla kaybolup gittim ki, bu garip kel’i, bir yerlerde bulurum sandým...
Yani sevdiðim, senin gibi, öylesine inat ettim ki, aþk adýna, acý çekmek için, kimi zaman huzur denen þey, gerçek olmayacak kadar zor sandým...
Þimdiler de, Kartepe’de kar yaðýyor, çaresiz kanadý kýrýk serçe’yim, kendi halimce uçuyorum ve korkuyorum, ama, sessizliðim sonrasý tipi- boran olacak gülüm !
Düþ’lerdeyim yine, kim o, sen mi geldin ?
Sakýn konuþma, sus, tek bir söz söyleme, yavaþça yaklaþ, sokul yaný baþýma, dokun, tut ellerimden, o fýrlama, en güzel bakýþlarýný sür gözlerime, kokusunun buðusuyla, deðsin saçýnýn karasý kel’ime...
Ve gülüm, þimdi hasretle eðil, öp beni yalnýzlýðýmýn orta yerinden !.. Atilla Yüceak Aralýk 2014 Araþtýrmacý Yazar -Þair Sosyal Medyada Paylaşın:
yüceak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.