SÖZÜN BİTTİGİ YER
SÖZÜN BÝTTÝGÝ YER
Sözün bittiði yerde, artýk tükendi sözler,
Bir daha bir birine, bakmayacak bu yüzler?
Seni kim böyle sever, seni kim böyle özler,
Vuslata tövbeliyim, Fizana çýkýp gittim.
Yalancý sevdalardan, yoruldum býkýp gittim.
Ne goncada ne gül de, gözüm kalmadý benim.
Mektuplara yazacak, sözüm kalmadý benim.
El içine çýkacak yüzüm, kalmadý benim.
Þöyle eðdim baþýmý, boynumu büküp gittim
Ardýma bakmadým hiç, yaþlarý döküp gittim
Kapýlar kilitlendi, eþiðinden kovdular
Karanlýk caddelerde, sokaklarda dövdüler
Yüzüme baka baka, öz anama sövdüler
Kaldýrmadým baþýmý, diþimi sýkýp gittim
Þerefsiz sofrasýndan, kovmadan çýkýp gittim
Bunca derdin içinde, yandým bittim eridim
Ruhumu kefenleyip, tabutlara bürüdüm
Gideceðim mekaný, baþtan sona yürüdüm
Sahipsiz mezarlara, uzaktan bakýp gittim
Yeþeren umudumu, ne varsa söküp gittim
Bu canana can gitmiþ, akmýyor benim kaným.
Diþimi sýksam bile gözümden düþtü caným.
Bir tarafýmý sarsam, aðrýyor öbür yaným.
Titreyen kandillere, mil çekip yakýp gittim.
Ýsleri duvarlara, perçinle çakýp gittim.
Altýnmýyým taþmýyým, kimdir benim sarrafým
Yalýn bir Güneþ vurdu döküldü benim rafým
Sancýyor hangi yana, dönsem dört bir tarafým
Zamaný ecel ile, sonunda yakýp gittim
Bitirdiðim hayata, son bir kez bakýp gittim...
Harun Yýldýrým
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.