Günlerce, gecelerce bekledim seni
Ne gündüzün aydýnlýðý,
ne gecenin karanlýðý yok edemedi
giderken gözlerimde býraktýðýn seni…
Gittin ya…
Önce kalemime küstüm, sonra sesime…
Bende sevdiðin ne varsa birer birer koydum bir kenara
Derlerdi de inanmazdým
“Hasrete düþünce penceresiz kalýrmýþ odalar”
Ve ne zaman baksan,
seni deðil de “Bir cenazeyi gösterirmiþ aynalar”
Birer birer solarmýþ yüreðinin çiçekleri
Kalbin yanarken, ruhun üþürmüþ
Kim sorsa “Neyin var?” diye
Sesin düðümlenirmiþ boðazýnda ve “Hiç” deyip
Bükermiþsin o hiç bükülmeyecek sandýðýn boynunu
Kocaman daðlar yýkýlýrmýþ içinde
Yýkýlýrmýþ da bir sen duyarmýþsýn sesini
Yani “Hasret” denilen “O kördüðüm” kesermiþ insanýn nefesini
Bir can taþýrken, bin can verirmiþsin
Verirmiþsin de her ölümün yeni bir hasrete doðururmuþ seni
Ve üstünden çýkaramazmýþsýn hayat denilen elbiseni
Hele bir de
Dönmeyeceðini bile bile, öldüremiyorsan döneceðine dair inancýný
Yaþadýðýn her gün daha çok büyütüyormuþ acýný
Yani sen, günüme geceler, geceme zifirler býrakaným
Üstüme ateþten gömlek giydirip, çýkarmamý yasaklayaným
Yakaným, yýkaným
Aþk diye gelenim
Öl diye gidenim
Ölmediðimi sanma, çoktan verdim ben canýmý da
Çýkmýyor son nefesim, sen olmayýnca…
ÝHSAN TURHAN_3 Aralýk 2014