Solurken üstünde olanca bereketini
Son/bahar
Ne rüzgar tanýrdý onu
Ne de yaðmur
Görmezdi kimse
Üþümüþlüðü nü
Sancýsýnda avuturken günlerini
Dudaklarýnda “su çürürdü”
Bazen
Kaldýrýp gözlerini göðe
Göç kuþlarýyla konuþurdu
Suskun bir lehçede ara sýra
O yüzden
Sadece
Göç kuþlarý bilirdi
Onun
Bað bozumundan önce aþk/a
Ýkrar verdiðinden kanadýðýný
Ki;
Zaten
Kayýptý bedeni
Göðsündeki saklý yarasýyla
Yaþamýn içinde
Ve
Gerilirken ömrü günlerin çarmýhýnda
Bir gün
O da
Çýrýlçýplak
Öldü!
Örtemedi
Ardý sýra hiçbir söz çýplaklýðýný
Yarasý kendinde saklý
Çýplaklýðý ayan kaldý…
Taylan KOÇ