Bilmezsin en çok gece karasý saçlarýný sevdim,
Sýmsýcak bakýþlarýn vardý sonra,
Výz gelirdi bakýnca buz gibi hava,
Ve bilmezsin bir gülüþün vardýr senin,
Yüreðinle gülüyordun,
Yanan bir kor koysam içime böyle yanmazdý yüreðim,
Koca göksuyu bilirmisin? Onu içsem sönmeyecek bir yangýn,
Lakin mutluluk kaplar ruhumu acýmazdý caným.
Ah bir cemalin var ki; nur inmiþ desem yeridir,
Güneþ kýskanýr ay saklanmak ister seni görünce,
Neden? Çünkü utanýr bence!..
Bak yine fark ettim...
Ne gözlerini, ne saçlarýný, ne endamýný,
Ayýramýyorum ki birbirinden,
Aslýnda her biri yüreðinin yansýmasýydý,
Ve aks etmesiydi yüzünden gözünden gözlerime,
Bunlar gözümün gördüðüydü,
Bir de o tavrýn vardýr senin asil ve vakur
Baktým sana ama görmek için,
Gördüm de! Bir kir tanesi olmayan yüreðini gördüm,
Esasen gözüm görmedi seni yüreðim gördü,
Sevdi,sevdim,seveceðim...
Þimdi gelsen ’’sen kendini görmüþsün sevdiðim’’ desen,
Ve ben...
’’Ben sensem ben kimim?
Yok sen bensen sen kimsin?
Anladým!
Biz bir elma iken ikiye bölünmüþüz sevdiðim’’ desem.
Ali Aþkýn KURT
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.