Üşürüm Ben

üþürüm ;ben
fakirlerle
güneþ
bir
daha
Isýtana kadar böyleyim iþte
atkýsýz mantosuz olurum
üþürüm çamurlu olur ýslak olur ayaklarým
üþürüm karlara batan ayakkabýsýz küçük çocuklar
göðsümde kar topu oynarlar elleri buz kesiði o çocuklarýn
bir yaným buz bir yaným kar olur onlarla
/o nezle olurum onlar gibi mendilime silmem
mendiller minik soðuktan moraran ellerde hep satýlmak içindir
onlar gibi koluma sürerim akar hiç durmaz akar burnum isyandadýr kara kýþa..
gelme kýþ gelme nezleyim ben ..


el ayak bende buz cehennem’i bahara kadar böyleyim iþte
dýþardaki iþsizlikten katýksýz ekmeðini çöp konteynerinde
sokaklarda arayan torbacýlara üþürüm
oysa/ki çocukken sadece kedilere kuþlara börtü böceðe üþürdüm
þimdilerde her/ kese üþüyorum..


keþke hep çocuk kalsaydým keþke ,
þimdi hep üþüyorum her yaným ayaz her yaným boran fýrtýna
neden / ki ? bir benmiyim üþüyen ?
taki gök aðlayýp güneþi çaðýrana kadar,
kardelenler kar/dan naif baþýný çýkarana kadar buz kesiði olur ellerim böyleyim ben...


nurcihan
Sosyal Medyada Paylaşın: