Kanatsız Kelebekler

sonsuza kadar kapattým o defteri
kalemler yoruldu bu can yoruldu
alevli kavgalarýndan usandý bu can
artýk arama ne olur sustur o aðlayan gözlerini
bu kaçýncý piþmanlýk
bu kaçýncý yemin bu kaçýncý yalan
artýk neþter çektim yalan kokan her sözüne
seninle olan sevgimiz doðup büyüdügümüz ,
doðunun harabe evleri gibi
intiharlar sunma topraða
bir sen deðilsin yanlýz kalan


býrak uçurumlarda kartallar þahinler uçsun
bir rüzgar çýksa zaten ölüyorlar içimdeki o kanatsýz kelebekler
kanatlarýný sen kýrdýn/ki unuttunmu?
içimin kýrýk aynalarý buz cam oldu
kýþ oldu yaðýyor bulutlardan saðanak saðanak bir bak göðe
býrak /beni ruhumuda/mý satýn aldýn sanki
göðsümden vurduðun bu kaçýncý mevsimdir hep unutuyorsun
kaderim ellerimde deðildi sen de biliyorsun
türlü oyunlarla oyuna getirdin sen



mahþerde mizânda hesap ederse melekler kefaret isterim kefaret !
aðlamam peþinden yanlýzlýðý seçtim ben sen biliyorsun
bir baþkasýyla istediðin o özlediðin hayatý kurarsýn artýk
içime astýn dertlerin her hecesini zulamý zakkumla doldurdun
duvardaki o saza vur bir elini naðmelere çevirir beni her teli
benim artýk hiç kimseye hayrým yok bilesin
anladým tek turnalar ölüyor ayrýlýnca eþinden

sana beddua ise hiç etmedim sadece Allah’a havale ettim...




nurcihan
Sosyal Medyada Paylaşın: