Bir zamanlar, Bir çocuk yüreðiyle bakarken hayata, Ne kadarda mutluydum, O bir göz odada, Annem, babam ve kardeþlerim. Akþam olup eve gelince, Yan yana dizerdi bizi Ayaklarýmýzý yýkardý annem. Sonra birer, birer Bir göz odanýn tahta zeminine çýkardýk. Üstünde bir kilim seriliydi eski püskü. Biraz ilerde tahtadan bir kerevet, Ve yaný baþýnda bir yüklük. Çocukluðumun geçtiði ev, Mutluluklarýmýn , hayallerimin Doruða ulaþtýðý ev, Ýþte þu an gözlerimin önünde.
Görünüþte bir tek oda, Ama mutluluðun göz göz olduðu bir ev. Belki ayakkabýlarýmýz naylondan, Elbiselerimizde yama, Her istediðimiz olmuyordu ama, Çok mutluyduk iþte hemde çok.
Akrabalar gelirdi, O bir göz odada yirmi, yirmibeþ kiþi Oluverirdik bir anda Bu damý toprak eve. Dayýlar, amcalar,dedeler, nineler Can katardýk hep beraber.
Mutluluk gülücük olurdu aðaç tavana. Babaannemin masallarý uyuturdu beni Ve ben uykuya daldýðýmda Anka kuþu ve kaf daðýný, Görürdüm hep rüyalarýmda. Binerdim anka kuþun kanatlarýna, Aþardým kaf daðýný ve dönerdim etrafýnda. Mutluluðun resmi buydu benim için, Yoksuldum ama gülüyordu gözlerim. Çünkü bizler bir aile idik, o bir göz odada sýkýþýp kalsakta.
PAÞAOÐLU
Sosyal Medyada Paylaşın:
paşaoğlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.