BENDEKİ BEN

BENDEKÝ BEN

Yirmi üç Temmuz’da, geldim hayata.
Þükrederim elbet, ben hep o güne.
Yaþamadým asla, ben yata yata.
Azmimle her zaman, geçtim ben öne.

Sekiz aylýk iken, attým ilk adýmý.
Güzel çocuk andý, herkes adýmý.
Önce çevre köyler, duydu yadýmý.
Sonra da eriþtim, aþk ile üne ben.

Ben beni severek, yaþarým ömür.
Kula kul olamam, alamam emir.
Ýçimdeki aþktýr, bana tek amir.
Pabuç býrakmadým, þeytana cine.

Tadýmdan koyarým, çaya þekeri.
Hýzlý kullanýrým, ben dört tekeri.
Bir söz dersem eðer, dönmem hiç geri.
Hakka fedadýr can, olsa bin tane.

Sevgi beslerim hep, yaþadýkça ben.
Kinle uðraþamam can, taþýdýkça ben.
Kalpte her an sevgi, kaþýdýkça ben.
Gönülde yer olmaz, nefrete kine.

Nerde konuþursam, þeffaftýr sözüm.
Sözüme yansýr hep, her zaman özüm.
Her soruna mutlak, bulunur çözüm.
Yaþamam saklanýp, ben sine sine.

Rabbimize iman, ettim çok þükür.
Mescide camiye, gittim çok þükür.
Ramazan’da oruç, tuttum çok þükür.
Ýhanet edemem, asla dine ben.

Yaþayýnca insan, güzel planla.
Ýþi olmaz asla, yalan dolanla.
Gidene kal demez, yaþar kalanla.
Yaþanmaz ki hayat, hep döne döne.

Aþka âþýk oldum, yazarým þiir.
Her gün yazýyorum, etmem hiç tehir.
Þiirsiz gün bana, olur bir zehir.
Çünkü yâr görürüm, baksam ne yöne.


01.Aralýk. 2014
Mustafa EROL
Manavgat / Antalya

Sosyal Medyada Paylaşın: