Öldüm Nihayet
Öldüm nihayet, öldüm iþte
Gözlerimi açtým zifiri karanlýða
Karanlýða... Sadýk dostuma, can yoldaþýma
Yoklukta var olmayý öðreten tek arkadaþýma
Öldüm nihayet, öldüm iþte
Seyrediyorum dünyayý omuzlar üzerinde
Tabutun ölüm kokusu doluyor ciðerime
Elden ele taþýnan bir hayat akýyor yüreðime
Öldüm nihayet, öldüm iþte
“Ýyi biliriz”, “yazýk oldu” yalanlarýný geride býraktým
Ölmediðine sevinen yalancý gözlere baktým
Boþuna yorulmayýn; yalaný, riyayý öldüðüm gün yaktým
Öldüm nihayet, öldüm iþte
Ýþim olmaz artýk, ne aþkla ne sevgiyle
Buluþtum topraðýn sesiyle ve bereketiyle
Bir kefen ve bir yalnýzlýk kaldý benimle
Öldüm nihayet, öldüm iþte
Mezarýmýn üzerini örter; soðuk ve gece
Her þey yalan, gerçek olan “ölüm” o da iki hece
Burada zenginler fakir, devler sanki bir cüce
Öldüm nihayet, öldüm iþte
Hayatýn verilemeyen hesabý düþmüyor ki yakamdan
Burada sorular cevaptan zor, cevaplar sorudan
Yokluðuma alýþýn ve Fatiha okuyun arkamdan
Sosyal Medyada Paylaşın:
HALİL ZENCİROĞLU Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.