Ömür tende bir urbadýr kâh kýsadýr kâh-ý uzun Dünya denen bir handayýz gidiyoruz gündüz gece Bir gün biter son vademiz kalmaz izin hem de tozun Vaktin bir sahibi vardýr o da yücelerden yüce
Farz-ý mesel doðmasa gün sabahlar hiç uyanmasa Yýkýlmaz kaledir insan bazen de taþtan bir surdur Arz-ý endam üzre durup aþk ile içten yanmasa Kainata âmâ bakan adý üstünde bir kördür
Sararýp solar gül yüzün içecekken o son demi Düþer payýna bir seda okunur adýn salada Bir ummandan sýyrýlarak karaya vurur bu gemi Her þey yerli yerincedir yazýlmýþ arþ-ý alada
Ýpek tenin hârelenir saçýna dolunca hazan Yoktur kârý piþmanlýðýn artýk vakit çokta geçtir Kader der razý geliriz böyle demiþ bunu yazan Ýnsan gönlü doymak bilmez yaþamaya daim açtýr
Bir var bir yok insanoðlu yazgýmýzda Hak kalemi Ýnancýmýz sermayemiz yitirince gözde feri Oku emriyle yoðrulup anlamalý bu alemi Ýkra diyor ilk emrinde sonsuzluðun ol neferi
Sosyal Medyada Paylaşın:
EPRÛ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.