hava, toprak, su ve tohum
bir de ýþýk yeterince
gülen gözlerinden güneþin;
kar erir, yük atýlýr
ovalara neþe çatýlýr
cývýl cývýl ilkyazlar
coþar sevinçle
topraðýn kâlbinde cemre;
kuþ dilinde armoni
börtü böcek, filarmoni...
...
gel gör ki bir de ülkede
insanýn eliyle diktiði çiçekler
dert üstüne dert döker,
çare denizinde çaresizlikler
aðý gibi çöker yüreklere...
saksýdaki çiçek sürükler ana yüreðini
demir parmaklýklar ötesinde
kilitler yavrusunun solgun çiçek yüzüne;
peki neden?!
...
çiçek de mi olmasýn ülkede
var mý suçu tarif edebilen, var mý gerçekten?!
...
gök tanrýsý, Uranos mu
doðar doðmaz çocuklarýný topraða gömen,
ah toprak ana, vatan yine anavatan
ne çektik ise babalardan;
aða babasý, para babasý
kara babasý, yara babasý,
nerede ise yasadýþý, iþte orada devekuþu?!
oysa deniz deðil devletin malý
hesap sorulmalý yiyenden
kimse kimseyi vuramaz(?)
analar korkusuz doðurmalý!
ana/biliyorum bu mevsimde
bahçede gül kýrmýzý
ama bir mahpusun yüzünde
hüzün hep sarýdýr
anlayacaðýn bizim ülkede
galata/saray þampiyon yine(!)
demir soðuk, yüzün sýcak
yüreðin biraz daha ýsýnacak
bir gün Kronos’un elinde
týrpan ateþinde eriyecek demir parmaklýklar,
stadyumlara kapanmayacak
öfkesini haykýramayanlar
kalleþ duvarlar yýkýlacak
gün ýþýðýnda gezilecek daðbaþlarý bulvarlar;
kelepçe deðil, sevgi ve dostluk zinciriyle
kenetlenecek eller birbirine
analarýn yüreðinde vatan olacak; ’önce vatan’
deðil mi ki analardýr
yaþamý çiçek çiçek donatan?!
o çiçekler
o gül yüzlü çocuklar
bir mayýs sabahý güneþe sevdalandý
kesme umudunu güz yaðmurundan
kesme umudunu rüzgârdan
yýldýrýmdan kesme ana,
bu saðanaktan özgürlük doðar
umuttan, sevdadan; senden yana!
sen topraksýn; ana/vatan
sen susun; sevda pýnarýdýr gözünden akan
sen havasýn, ahý anadoluyu tutan,
kim demiþ kim
sen ah çekersin de deðiþmez mi iklim
dirilmez mi topraðýn altýnda yatan?!
çamurunu seren sen
mayalanýp güneþe
hamurunu ateþe veren sen
ekip, biçen
biçki biçen, dikiþ diken ellerin,
yalnýz makas deðil
kalem tutmasýný da bilir,
indirir hainlerin maskelerini bir bir!
kirli oyunlarý kim yutar;
hepsi sahnelenir;
hesap sorulmaz sanma
çiçkelerine bakýp utanma;
sen anasýn
solmasýn çiçeklerin
Uranos’un baþýnda paralansýn saksýlar
yýldýzlansýn yeryüzüne
güneþ doðsun
aydýnlýk dolsun yüreðine!
Þaban AKTAÞ
23.05.1999