Öğretmenim

Öðretmenim,
Gördüm seni.
Gözünde özleyiþ,
Gönlünde sevgi,
Alnýnda sevdanýn sýmsýcak teri vardý.
Kelebekler arkadaþýn,arýlar sýrdaþýn,ateþ böcekleri yoldaþýn olmuþtu.
Elele vermiþ gün yüzlü yarýnlara koþuyordun
Zamanýn fýrçasýna meydan okuyan
Desen desen,nakýþ nakýþ izler býrakýyordun
Bir ömre binlerce ömrü sýðdýrýp
Asýrlarýn yakalayamayacaðý bir sonsuza akýyordun.

Öðretmenim,
Gördüm seni.
Bir sevgi çaðlayanýydýn coþkunmu coþkun
Yýkýyordun cehaletin duvarlarýný
Akýyordun gencecik damarlara,umutlara,yarýnlara…
Sýra sýra sevgi fidanlarý yükseliyordu kýyýlarýndan
Ilýk ýþýk yaðmurlarý þebnemler yudumluyordu yapraklarýndan
Dallarýnda ötüþen inanç beyazý kuþlar
Mutluluk naðmeleri estiriyordu yurdumun semalarýnda
Bir baþka esiyordu rüzgar ve bir baþka açýyordu çiçekler
Ülkemin daðýnda,taþýnda,ovalarýnda…

Öðretmenim,
Gördüm seni.
Yeþilin topraða,
Ay-yýldýzýn bayraða uyumu gibi,
Hep güzeli nakþediyordun özlere
Bir tebessüm haritasý çiziyordun
Baharla tomurcuklanan çiçekler kadar taze yüzlere
Ve çaðýn kundaklarýndan kurtarýp bilgi ve sevgi pýnarlarýnda soluklayan
Gurur abidesi bir nesil býrakýyordun bizlere

Sözünden,
Özünden,
Gözünden,
Yüzünden nur yaðan öðretmenim
Sen muzaffersin
Seninle kayboldu zulmet
Övünsün seninle bu yüce Millet.

Ahmet BOZ

Sosyal Medyada Paylaşın: