ADINI KOYAMADIM

Bir inkýta.
Ve kutlu ferman.
Ýnce bir sýzý olup sýyrýlýyorum topraktan.
Süzülüyorum girift damarlara,
Umutlara,
Yarýnlara…

Ardýmda bir yemin,
Alnýmda bir giz,
Ve parmaklarýmda bir iz.
Ele veriyor firari kimliðimi.
Üstümde masmavi bir metin;
Gülümsüyor boþluklar ötesinden.
Süzülüyor içimin asýk suratlý dehlizlerine
Derinden,en derinden
Onunla ýrgalýyorum tabularý yerlerinden.
Onunla çýkýyorum bellleðin dörtgenlerinden
Onunla yoruyorum hayatý,
Ýçimdeki devlerin canhýraþ çekiþmelerini,
Ümit ve korkunun kabaran gelgitlerini.

Yürüyorum,
Gözümde özleyiþ.
Gönlümde hasret,
Alnýmda topraðýn o sýmsýcak busesi.
Kulaklarýmda güzeller güzelinin o gizemli nefesi.
Yürüyorum yorgun argýn.
Boynum bükük koynumda elim,
Koltuðumda inleyen öksüz emelim.
Yürüyorum iyelik eki almayan bir zamana,
Yokluða mahkum olmayan bir mekana.

Biliyorum,
Orada,
O boþluklar ötesinde
Bulamayacaðým o eski ben’i
Tekrar edemeyeceðim o kadim yemini
Susacak kemiksiz dilim
Konuþacak beden
Dönemeyeceðim ve ölemeyeceðim yeniden.

Ahmet BOZ
10.07.2009

Sosyal Medyada Paylaşın: