*ELİF*ELİF *DİYE

Güneþin, son batýþýþýnýn mâbedindeyim.
kardelenlerin güneþe hasretinin son demdeyim..
Duaya açýlan seherin kapýsýnda köleyim, efendim,
Sesiz gemiler geçer mavi pancurlu pencerelerde ,
Derya/yý taþýrken evrene ârafýn en ,kuytu seherindeyim .



Felek ezgi çalsýn ,rüzgar senfoni
güller hûþu ile açarken bu rît/îm ,hiç bozulmasýn .
Naif,damlalar yapraklarýn ince çizgilerinde,
topraða yol alýrken sessizce .
Ellerin yüzlerde nura bulandýðý ,demler bu demler ..


Yaðmur taneleri ,güle amberi harmonilerken ,
Karaburun daðlarýnda pamukcuk açar bembeyaz
Yedi çeþit kekik var / ki ,buram buram ne hoþ râhîâsý
Ben bi "ceylan gördüm .
Gezer "elif elif diye "vurma avcý vurma n olur .
Gözlerinde "ben varým...*.*



Bu çektiðim aðrýlar ömrümden çalan,günahlarýma keffaretmi?
Ey ! Vefa ; Ey cefa ,hanginiz dünyaya cok yakýþtýnýz ?
Ey !Dünya nerdeydi/ki sefan ?
Ey !Vuslat unuttunmu beni ?

Yoruldum ,çok yoruldum yaprak döktü ,her yanim ,her yaným hîcrân...






nurcihan
Sosyal Medyada Paylaşın: