Ýstanbul gri yüreðimde kasvet
tüm benliðimi sarmýþ hasret
dinmiyor özlemlerim içimde hüzün
silinmiyor gözlerimden yüzün
olsaydýn yanýmda söyleyebilseydim sana
seni ne çok sevdiðimi
martýlar getirseydi seni kanatlarýnda
gülebilseydim ömrümün sonbaharýnda
yoksun bir tanem çok uzaklardasýn
söyle bu gönül nasýl dayansýn
sanma unutacaðým unutulmazsýn
sen benim aþk kokulumsun
bir nefes kadar yakýn olsaydýn bana
kelimelere dökmez söylerdim içimdekileri
sensiz geçmiyor hiç bir aným
derdimin dermanýsýn yok ki anlayaným
sen gittin gideli þiirler de öksüz kaldý
þarkýlar çalýyor hicaz makamý
doðmuyor güneþ eskisi gibi
yüreðime hapsettim çýkmamacasýna seni
kapanmýyor gözlerim uykuya küs
kirpiklerim yarý aralýk
gözlerimden akan yaþlarda boðuluyorum
nefes alamýyor yalnýz seni soluyorum
çýkmýyorsun aklýmdan seni yaþýyorum ...
Refik
2I . 11 . 2014
Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.