LEYLA

Þizofrenik duygularýn bekçisi,
Masum bir aþkýn dilencisi,
Olmasa da ne gündüzü ne gecesi,
Bir aþk için çýrpýndý Leyla!
Bir aþk uðrunda öldü Leyla!

Duymadý kimse ne sesini ne nefesini,
Görmediler denizler kadar yaþlý gözlerini,
Ýþitmedi saðýr kulaklar hiçbir sesini,
Bir sevda uðruna yedi kendini Leyla!
Bir sevda uðruna bitirdi ömrünü Leyla!

’Hasta bu kýz’ diyorlardý Leyla için,
Aklýndan zoru var dediler onun için,
Aðladý hep köþesinde için için,
Bir zalim uðruna feda etti kendini Leyla!
Bir zalim yolunda saðlýðýndan oldu Leyla!

Leyla dediler adýna öyle kaldý Leyla,
Öldü öldü dirildi pes etmedi Leyla,
Mevla sabýr vermiþ sabret sende Leyla!
Bir bakýþ uðruna gözlerini verdi Leyla!
Bir bakýþ uðruna kör oldu gitti Leyla!

Ölüyor yavaþ yavaþ bilmiyor Mecnun,
Kendinden baþkasýný düþünmez Mecnun,
Leyla diyor ki; Nerde o Mecnun!
Bir avare-i Mecnun için yollara düþtü Leyla!
Deðmez dediler, yine de aldýrmadý Leyla!

Daðlara, yolllara meydan okudu, sustu,
Çekildi köþesine kedi gibi pustu,
Mecnun kötü konuþtu, Leyla sustu, sustu, sustu...
Aþýk, biçare, masum.. Hayata küstü Leyla!
Her gün binlerce kez, kan kustu Leyla!

Ölüm sessizliðiydi onunkisi kimse bilmedi,
Yapýlan kötülükleri kalbi sindiremedi,
Dert oldu içine, gözü Mecnun’dan baþkasýný görmedi!
Sonunda kapandý içine, kimseyle konuþmadý Leyla!
Bir aþk, Bir göz uðrunda öldü gitti Leyla!
Sevdiðini bir kez görmeden, melek oldu uçtu Leyla!

Yýldýz oldu gökyüzünde, ebediyete uçtu Leyla!
Yýldýz oldu gökyüzünde,
EBEDÝYETE UÇTU LEYLA!

Ayþe Erdoðan

Sosyal Medyada Paylaşın: