Ben Bir Öpüşün Buğusu'yum

Sarý yapraklar dökülürken yere,
Bir sonbaharý,
Ellerinden tutan güz gibi,
Üþüyen bir yalnýzlýktý içim.

Ve hatýrlatýrdý her defasýnda,
Solan bir yapraðýn,
Dalýna kuþlarýn konmadýðýný.

Yitik bir kentin,
Mýzýkacýsý gibi,
Uðuldayan rüzgarlar,
Kente þarký çalýyordu,
Ve bir tren rayýnýn,
En uç garýnda bekleyen,
Bir yolcusuydum
Hiç bir trenin uðramadýðý.

Sen bilmediðim bir þehrin ýþýklarýydýn,
Bense,
Kendimi,
Gökyüzünde yýldýz sanýyordum.
Karanlýk bir göðün,
Bulutlarý gibi.

Herkes terketmiþti kenti,
Kimse kalmamýþtý,
Bir ben vardým.
Ama, bir sen yoktun.
Kýyýsýz bir deniz gibiydim.
Her dalgasýnda,
Yalnýzlýðýma çarpýyordum.

Ve bir çiçeðin,
Sular altýnda kalan,
Yapraklarýydým.
Ellerimi tutmaya korktuðun.
Ve ben her defasýnda boðuluyordum.
Bir çocuðun,
Aðlamaklý gözyaþlarýyla.

Þimdi,
Karanlýk bir kentte,
Yasak düþler kuruyorum.
Sana dair.
Kirli sakalým,
Nasýrlý ellerim,
Ve kurumuþ dudaklarýmla.

Ve biliyorum ki;
Sen hiç bilmediðim bir kentte yaþýyorsun.
Hiç bilmediðim bir gökyüzü altýnda,
Hiç bilmediðim bir deniz kýyýsýnda,
Turuncu þarkýlar dinliyorsun.

Birazdan bu þehir de kepenklerini indirir.
Kara bir bulut çöker üstümüze,
Ve ikimiz de ýslanýrýz.
Sen orada,
Ben burada.

Ben hiç bir düþü,
Senden ayrý görmedim.
Her gördüðüm sendin,
Ama, sen yoktun.
Bir tren garýnda,
Kimsesiz bir yolcuydum.
Ben bir öpüþün buðusu’yum.
Ýki dudaðýmýn arasýnda,
Yasaklý düþler kuran.

Ýbrahim Dalkýlýç

20/11/2014
23:45 izmir

Sosyal Medyada Paylaşın: