Kırık Bir Pencere Önünde Duran

Kýrýk bir pencere önündeyim.
Üþüyorum, titriyorum,
Ve canýma rüzgar deðiyor.
Sanki idama hazýrlýyorlar beni.
Son kez bir rüzgar deðse tenime,
Ve ben oracýkta senin kokunu çekerim içime.

Iþýklarý söndü tüm þehrin,
Karanlýða büründü tüm sokaklar.
Ve çocuklar,
Sahnenin öteki tarafýndalar.
Zaten hiç yoktular.
Hep sessiz,
Hep suskundular.
Ve göðüs kafesimde bir çocuk yaþatýrým.
Öyle haylaz, öyle mahsum ve öyle güzel.

Belki sana cenneti bahþedemem sevgili.
Ama, yeniden filizlenirim, bir karanfil gibi.
Bir karanfil gibi kýrmýzý,
Bir karanfil gibi bahar kokulu.

Hüznünü yeni dökmüþ bir rüzgar esiyor.
Saçlarýmdan, tenimden, týrnaðýmdan
Ve titreyen bir çocuðun ellerini tutuyorum.
Elleri diclenin serin sularý gibi soðuk,
Fýratýn gözleri gibi cesur,
Ve fýratýn dicleye sevdasý gibi,
Binlerce yýldan beri sevdasýndan geçmiyor.
Dilinden, yurdundan, kavgasýndan geçmediði gibi.

Bir ara sevi aðacýnýn yapraklarýna dokundum.
Yeþilden, sarýya dönen sevi aðacýnýn.
Dalýna sýmsýký sarýlý bir yapraðýn,
Yere düþene dek,
Bir yaðmur damlasýnýn,
Ve bir hüzün çiçeðinin,
Ellerimde solmasýna tanýk oldum.
Sende yaþadýðýmýn dörtte birini,
Kendimde hiç yaþamadan.

Sonra yelken açtým.
Uçsuz bucaksýz okyanuslara.
Nereye gittiðimi,
Nerede yaþadýðýmý hiç bilmeden.
Mavi bir okyanusun üzerinde,
Bir martý gibi,
Denizin kokusunu içime çekerek sarhoþ oldum.
Küçük bir kýz çocuðunu,
Göðüs kafesimin altýnda yaþatarak.
Elleri üþümüþ bir çocuðum ben.
Kýrýk bir pencere önünde duran.

Ýbrahim Dalkýlýç

17/11/2014
23:20 izmir

Sosyal Medyada Paylaşın: