MEVSÝM….
Ben üþürdüm mevsim örterdi üstümü…
Þiirler yaðardý akþam aðlarken bu þehre
Üþürdü dýþarýdaki aðaç, dalýnda tünemiþ kuþ
Ve þarkýlara kalýrdý ufaktan ýsýnmak…
Sonbahar susardý bir parkýn kenarýnda
Buðday bekçisi güvercinler dururdu
Herkes giderdi…giderdi paltosuna sýðýnarak
Rüzgarlar süpürgesiz çöpçü
Ayrýlýðýn enkazý kazýlýrdý kar dökerken
Ve üþürdü tüm evler
Ben yokluðunda boþ sokaklarla konuþurken
Bir sevdiðim kelebekler sadýk beklediðim bu yerde…
Sen gelmezdin ay düþerdi üstüme
Az yýldýzlara sarýlýrdý dudaðým
Ansýzýn bir türkü olurdu yokluðun
Ankara’da kar öncesi sulu sepkenler...
Birazdan beyaz dökecek yükseklerde sen
Baþýmda kýr
Bahar tadýnda bir vakit gibi karþýmdaki resim
Saatlerde “Sonbaharýn Göz Yaþlarý”
Ben düþerdim kaldýrýmlara camlardan
Perdeler sallanýrdý
Odalarda derin bir yalnýzlýðýn izi
Paslý ziller ecelin elçisi…