Sahipsiz Mezar

zamanýn ucundan tutmuþken
köhne bir hayatýn kýyýsýnda yaþamak
en zorudur belki, yalnýzlýða sýðýnarak nefes almak
sonsuzlukta kaybolmak bununla beraber
bilinmeyenlerin girdabýnda boðulurken
kin nefret ve tüm ýzdýraplar
sahipsiz mezar olur yaþam
insan zulmünün ellerinde
ansýzýn tekrar doðmuþken



omuzlar çökmüþ, garip bir uðultu duyulurken
karanlýklarýn içinde
Anlamsýz gelir alýnan her yudum nefes
korkutur yýldýzlarý
ay hep karanlýktýr
öterken baþ ucunda baykuþlar
direnir ömür sabýrla
yinede
sürgündür dünya



döndükçe ekseninde, olsa da bir gece bir gündüz
hep ayný yönde
yinede yýkýktýr ömür her buzul da ve her çölde
sabahlar güneþe küs
bulutlar aðlamaklý



yüreði yitik insana her gün geceler aynýdýr
hep karanlýktýr
biraz puslu biraz da yavandýr
sadýktýr duvarlarý
sükunet ile dinler her anlatýlaný
tavanda hep bir asýk suret vardýr



bir bilinmezse sevda, sebepsizdir ayrýlýklar
birde geçmiþse onca yýllar
yinede sürgündür dünya ve yine döner kendi etrafýnda



bitmez çileler yaþanýyorsa
dermaný yoksa acýlarýn
zordur bu köhne hayatý yaþamak
ve hep yorgun düþer beden
sormaz hiçbir neden
düþmüþtür bir kere dipsiz kuyuya
sahipsiz mezar budur iþte
soðuk ve yalnýzdýr insan
her günün yeni sabahýnda


Sosyal Medyada Paylaşın: