//Uzaktan gelen ninni sesini, kor ateþ gibi içime iþleyen ana hasretini, ana kucaðýný, ana sýcaklýðýný özleyeceðim. Boðazýmda kocaman bir düðüm! Ve zamaný kanatan bir haykýrýþ, “Yokluðunda çanlar benim için çalýyor anne!”//
Kimsesizim, çaresizim, sensizim donuyorum
Mart karlarý yaðýyor sýrtýma
Sakýn aðladýðýmý kimselere söyleme anam
Þimdi daha çok üþüyorum sensiz
Ellerim ayaklarým bedenim buz tuttu seni kaybedince
Meðer ben hiç büyümemiþim
Yüreðimde ki kas katý buzlar eridi
Kefenini açýp alnýndan öpünce
Affet beni anne…
Seni arýyorum þimdi sararmýþ albümlerde ki resimlerde
Hasretle özlemle o anlamlý gözlerini öpebilsem keþke uzaklardan
Yorgunum eylül çok yordu anne,
Ekim de hep ellerim üþüdü
Kasým aldý götürdü seni benden
Avucumda üzgün bir yürek taþýyorum artýk affet beni
Hep hatalý seçimler yapmýþým, aldanmýþým anne
Senin saflýðýný masumluðunu
O candan sevgin var ya
Ýþte onu arýyorum affet beni anne…
Herkes beni çok güçlü biliyor
Yýkýlmadým bugüne kadar dimdik ayakta kaldým
Karanlýk gecelerde odama kapanýp için için aðladým
Aðladýðýmý kimselere söyleme anne
Deðerini kefenini açýp alnýndan öpünce anladým…
Hep hazan mevsimlerinde geçti sanýrdým ömrümü
Ben ki eylül yorgunu
Ekim dongunu
Oysa þimdi aylardan kasým!
Meðer hüznün adý imiþ, iþte hüzün!
Sen yoksun ya gerçek sonbahar buymuþ
Þimdi anladým, dalýndan düþen yapraklar gibiyim
Direnemiyorum artýk ne rüzgarlara ne de gözyaþlarýma
Senin deðerini beyaz örtünü açýp alnýndan öpünce anladým
Affet beni anam…
Bir anlamý olur mu bilmiyorum “seni seviyorum” ile baþlayan cümleler kursam
Aslýnda nefret ediyorum
Kuramadýðým o cümleyi yazmaktan
Ve…
Büyüdüðümü sanýrdým
Oysa hiç büyümemiþim yeni anladým
Sensiz bitirdiðim her cümlenin sonuna nokta koyuyorum artýk…
Kimsesizim kaldým
Çaresizim mart karlarý yaðýyor sýrtýma
Þimdi buralar o kadar çok soðuk ki yokluðunda
Üþüyorum anne kaldým zemheri ayazýnda
Ateþ bassa da bedenimi buz kesiyor ellerim
Dudaklarým mosmor o iki kelimeye dilim dönmez
Aðlamaktan kan çanaðýna dönünce gözlerim
Seni çok daha iyi anladým anam
Affet bu büyümeyen bu deli dolu çocuðu
Mevsimli mevsimsiz dalýndan düþen son yaprak gibiyim
Sürüklenip gideceðim bir oraya bir buraya
Yolum elbet düþecek sensiz Ankara’ya
Biliyorum bugün yoksun Ankara’nýn puslu sokaklarýnda
Yarýn da olmayacaksýn sýmsýcak ana ocaðýnda
Ýþte o zaman çok koyacak sensizlik bana
Sana yakýþýr evlat olamadým affet beni ana…
Mustafa KARAAHMETOÐLU
16.11.2014