Yola Vuran

kahvehanede vakit öldürüyorduk
kabaca bir iki veya üç pencere sonra
beyaz ýþýklardan kaldýrýmlara vuran
o dayanýlmaz boþluðun kendi dilinde
söylediði þarkýlara eþlik edip
göðün maviliðinde yola koyulduk

biliyorum
benim için bir anlamý olacak günün
akþamýn içinde veya deðilsek bile
þimdilik
yaþananlarý bir fotoðrafa sýðdýrmak mümkün deðil

yinede pozlar kesildi
baktýk mý bakmadýk mý bilmiyorum
sokak satýcýlarýnýn olmadýðý bir vakitti
gemiler uzak dursun gecelerimizden
desek de
perdelerde eski üsküdar deseni
denize nazýr huzur
kayýða bindirip hepimizi karþýya geçirdiler

bulutlar denize dökülüp durdu
korku ve dalga ayný anda unutulmuþ
bir hasretin kucaðýnda buldu kendini
sarýlýp yalvardým kýyýlara kadar
ayaðýmda dönen telaþa

gülen yüzler aldýrýþsýz sarýldýlar boynuma
üzülme milyonda bir gitmez bazen
yolunu þaþýrýp bir þeytanýn eline düþebiliriz
ne çýkarsa bahtýna deyip
gülümsediler hep bir aðýzdan

gülüm sende derken adalar
beyaz evleriyle sulara deðen mor çiçekler
sonra faytonlar kiþnedi arada bir
ay yüzünü daðýtýp konuþtu gece
sabah olana dek bizimle.











Sosyal Medyada Paylaşın: