Hayat Gibi

Vurulmuþ bir keklik gibi,
Uzanýveriyoruz hayatýn kollarýnda.
Yüzümüzde kimsesiz bir baharýn hüznü,
Saçlarýmýza deðen rüzgârda Ýsrafil’in nefesi,
Çoðu zaman bilemeyiz.
Ölümün yaklaþtýðýný Yakup misali göremeyiz.
Zaman bir kaçýþ gibi hayattan.
Bizler hayatýn neresindeyiz?
Dünyadan göçüp gitmemizle ne kaybeder ki hayat?
Oysa hayat en çaresiz olduðumuz anda pusuya yatar.
En acýmasýz sözleri bir tokat gibi yanaklarýmýzda,
Zaman ihtiyar bir adamýn yürümesi kadar aðýr,
Zaman gelmeyen sabahlar gibi.
Ne çekip gidebiliyoruz.
Ne de kaldýðýmýza sevinmek geçiyor içimizden.
Bir þarký gibi hayat sýkýlsak da dinlediðimiz.
Bazen çivisi kopmuþ olur duvardaki resimlerimizin.
Kendimize en ihtiyacýmýz olduðu zamanda baþka mecralarda oluruz.
En büyük zulmü yine biz yaparýz kendimize.
Hayat gibi.







Sosyal Medyada Paylaşın: