Bizler çocukluðunu cebinde unutmuþ, çocuk sesini kafasý götürmeyen huysuz ihtiyarlarýz aslýnda. Evet tam da bu þekilde ... Þimdiler de hayatý futbol maçý sanan holiganlar var artýk. Onlarý da es geçmemek lazým. Aþka geliþine vuran yeni yetmeler yani. Bizler sevdiðinin alnýnýn çatýndan öpen mahcup ve utangaç gençlerdik. Güzeldik lan biz. Diyemezdik öyle ulu orta Seni Seviyorum... Gözlerine bakardýk anlardý herHalde. Anlardýn deðil mi bahar çiçeðim? Hiç unutmam uzun bir süre görüþememistik de sesim kulaðýmdan düþmüþtü. Burnumun direði olduðunu o gün anlamýþtým. Sanki okkalý bir yumruk atmýþtý özlemin. Dipnot düþmüþtü beynim o günü.
Neyse sen þimdi çocuðun mamasýný hazýrla ben de paþamizla oynayayim.
E hani çay bunun neresin de ..?
Gökhan YALÇIN
Sosyal Medyada Paylaşın:
vakt-i sükut Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.