-I-
daðlarýný ve körfezini görmeden
aklým baþýma gelmez benim
dalgalara, buluta, rüzgâra göre
belirlerim yönümü ben
yoksa kaybolurum içinde
doðduðum portakal bahçelerinin...
insanlar gelir, insanlar gider
her biri kendi halinde
yürümek benim de hoþuma gider
kaldýrýmlardan, dar sokaklardan
bulvarlardan,
hurmalarýn dibinden geçerim,
parklarda salýncaklara binince
çocuklar gibi, bir coþku, bir heyecan
bürünür yüreðim sevince...
ey doðduðum, büyüdüðüm
büyüleyici kent
ekmeðimi, aþýmý kazandýðým
iþimi eylediðim;
senden aldým sesini yüreðimin
senden gelir ozanlýðým;
aklým baþýma gelmez benim
daðlarýný ve körfezini görmeden...
-II-
ne kadar geçersen içimden
o kadar geçiyorum caddelerinden
içim içime sýðmazken
tüneller açýldý þimdi de;
çýkýlmamýþ yolculuklarýn
hazýrlýk telaþýndayým
dijital saatlerin göstergelerinde
saniyede bir sen geçiyorsun,
yani sevgilim
her atýþýnda yürteðimin;
sevimli sevimsiz
belirli belirsiz
onca yüzü arasýnda insanlarýn,
kafesine göðsümün
bir kasýrga gibi esiyor yüzün
kaldýrýmlarýnda bu kentin
yürümek iþte bu yüzden
hoþuma gider;
yoksa aklým baþýma gelmez benim
daðlarýný ve körfezini görmeden...
Þaban AKTAÞ
24.11.2008