YALINAYAK ÇOCUK

Kara kara gözleri,umutsuz bakýþlarý,
El açmýþ cami avlusunda yalvarýyor,
"Bir sadaka ekmek parasý ,ne olur"diyor,
Bakýyor sonra sessizce umutla yüzüme,
Ayaklarýna takýlýyor gözlerim yalýnayak,
Mevsim kýþ,paltom beni sýkýyor o an,
Elimden ne gelir diye kýzýyorum yavrucuða,
Kýzýyorum bin beter çaresiz halime...
Ulu cami avlusu kimbilir neler gördü,
Yine de sürüyordu hayat,yaþýyordu insanlar...
Aðlamak geldi içimden aðlayamadým,
Kýzdým yine kendime ben neden böyle oldum...
Dalýp gittim çok uzaklara eski günlerime,
Neþeli bir çocuktum,severdim,sevilirdim,
Bu gün dertler çok,yetmezmiþ gibi derdim,
Elleri havada yalvarýyor,yalýnayak çocuk...
Zekeriya YILMAZ / 1986

Sosyal Medyada Paylaşın: