Huzurlu uyu...
Bugün benden gidiþinin birinci yýlý.
Yine saatlerce fotoðraflarýmýza baktým
Birlikte geçen günlerimiz
Sevinçlerimiz , hüzünlerimiz
Her fotoðraf karesinde sevgiyle bakan gözlerimiz
Ve kenetlenmiþ ellerimiz
Sanki kaderin oyununu sezmiþ gibi
Bizi ayýrmayýn dercesine...
Sýmsýký sarýlýþýmýz...
Nasýl olduðunu anlayamadan
Bir hastane odasýndaydýk
Sen ,ilaçlarýn etkisinde saatlerce uyurken
Ben,ellerimi açýp dualar ediyordum
ALLAH’ým ,sevdiðimi bana baðýþla ,diye
Her gün ,gün aðarmaya baþlarken
Ya ,yarýn yanýmda olamazsa endiþesiyle
Sessiz hýçkýrýklarýmda boðuluyordum
Fazla zamanýmýz yoktu .biliyordum...
Bir gün,
Doktorlar ,her þeye hazýrlýklý ol ,dediler
Yalvaran gözlerle bakýp,ben hazýr deðilim
Ne olur bir þeyler yapýn ,dedim.
Konuþamasanda, nefes alman yetiyordu
Gün aðarýrken oda içinde bir koþuþturma baþladý
Beni dýþarý çýkarýp metanetli ol ,dediler...
O sabah ,benim için yalnýzlýðýn temeli atýlmýþtý
Görmüyor ,duymuyor ,konuþamýyordum
Sanki benimde ruhum bedenimden çýktý.
Veda etmek için bile uyanamadýn.
Son kez sesini duyamadým.
Ýçimden avaz avaz haykýrdým.
Býrakma beni diye...
Ardýnda ,
Sadece nefes alan beden ve sana kavuþmak için sabýrsýzlanan bir ruh býraktýn...
O gün gelene kadar huzurlu uyu...
Meltem Yýldýz
02.11.2014
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.