düþün
gözlerimin kirpiklerine nasýl eðildiðini
....evet önceleri yabancý bir ülke gibiydi yüzün
korktum kaybolmaktan çenendeki -çukurda-
bilmediðim bir sokaktý gülüþün
düþsem kazara
bir bulut kucaklayabilirdi beni
düþün alýþmýþsan kýrýk dökük beton kaldýrýmlara
ürktüm dolanmasýndan ayaðýma
suret deðiþtirmiþ bir kedinin
hatýrla
memleket, memleket gibiydi bir vakitler
mahallerin kapýlarý açýktý, sonsuzluða bakarken pencereleri
kelebekler uçuþurdu yýrtýk tüllerinde
tandýr kokardý kadýnlarýn elleri, önlükleri reçel
ne güzeldi beklemek akþam üstlerini
diz kýrýp küpelinin gölgesine
perdeyle haþýr neþir
ýslýk çalardý rüzgar -iyi adamlar köþeden görününce-
unutamam
müzik kutumda daireler çizen balerini
yoksul evin küçük kýzýydý
-taþ bebekten bir kýz kardeþiniz oldu mu-
üþüse de dudaðým her öptüðümde
bazen taþý da sevebiliyor insan
unutmadým
evin önünde serdiðimiz kilimdeki çocuk ellerimizi
kim kesti bilemiyorum hangi felaket?
içinden gülücükler geçen resimlerimizi
....kara bir trenin paranoyak makastarý gibi
çocuklarýn saçlarý bana hep
sapsarý güz kokar
ve yarým gofret
(keþke biraz daha büyüyüp öyle öldürülseydik)
aklýna getir yalvarýrým
... unutulmaya yüz tutmuþ iyilikleri
içinden güzel cümleler çýkan tavþan niyetlerini
ne varsa masumca güldüðümüz
ve aðladýðýmýz çocukça
unutma seninle -sevmek üstüne bir yeminiz
hasta bir sabinin baþýnda nöbetleþir gibi
tövbesiz
kefaretsiz
-çünkü doðduðu hâl üzerine ölmeli her þey-
soulmate