Kalan Ömrüm

Nefes almaktan bile yorgun düþer mi insan...
Yaptýðým iyiliði kimin yüzüne vursam da sussam...
Yýldým artýk , yýkýla yýkýla bir hayatý yaþamaktan...
Ne vardý kalemin menzilinden çýkýp da içime yýkýlsam...

Korkusuz yürüdüðüm yollarýn köþe baþlarýnda vuruldum.
Hep bildim dediðim an da inadýna inadýna yanýldým...
Haklý mýydýn yoksa haksýzlýðý suratýmýn ortasýna mý vurdun...
Önemi yoktu ömrüm , yüzünü döktüðün an ben daðýldým...

Kanayan yaram , kanýmýn hakkýný alamayan ömrüm sensin...
Kim dokunsa sol yanýma , ölüme yürüdüðüm ecelsin
Bedelsin , yüzünü döküp hayatýmýn ortasýndan geçersin...
Kimsesizim , çaresizce bekleyen hayal içinde yaþayan güzelsin...

Tarifsizim bu günlerde ,
Ölesiye ecelini arayan bir faniyim þimdilerde...
Ne dememi bekliyorsun ?
Sensizliði yaþamak aðýr geliyor sevgime...
Sensizliði yaþatma kalan ömrümde...

Yunus Özkan

2.11.2014 / 00:01
Sosyal Medyada Paylaşın: