Saklanýp
Çaresizliðin örtülerine
Ýnsandan önce
Yeryüzüne indi
U/mutsuzluk
Ne çare!
Sonrasýnda
Sen de düþtün
Sorgusuzca
Bu dönek dünyaya
Ki;
Sen hala
Denizden kaçan yakamozlarý
Göðsünün mavi yanýnda
Avuttuðunu sanýyorsun
Derinlerinden
Çoðalan karanlýklarda
Masumiyet yitiði gözlerinle
Göremiyorsun
Utanmanýn yüzünü
Oysa
Deðdikçe
Güneþin kederi
Yüreðinin kývrýmlarýna
Sende anlayacaksýn
Umudun
Daha
Anne rahminde tükendiðini
Ve döndükçe
Özlemin acýya
Tutunduðunca köçekleþip
Ölüm kadar zorbalaþacak yaþam
Bilmiyorsun!
Taylan KOÇ