Ben bir madenci çocuğuyum
Yalnýzlýktan elleri üþümüþ bir çocuðum ben.
Gözlerim ýslak, yüzüm soðuk,
Ve kirpiklerine kýraðý çið düþmüþ bir bulut gibi,
Bardaktan boþalýrcasýna aðlamaklýyým.
Ne ellerim yanaklarýma uzanýr,
Ne de yanaklarýmda güller açar.
Hep hüzün,
Hep özlem,
Ve hep,
Kimsesizim.
Geceyarýsý gök ýþýklarýný söndürür üstüme
Bir karanlýk sarýlýr acýyan yaralarýma
Ve elim, yüzüm kendime yabancý kalýr
Kendi ülkesine sürgün kalmýþ bir çocuðum ben
Yeri gelir
Maden ocaðýnda göçük altýnda kalýrým
Göçük altýnda kalmýþ bir babanýn çocuðu olurum
Yeri gelir
Bir depremin enkazýnda kalýrým
Beton duvarlar arasýnda can vermiþ,
Bir annenin çocuðu olurum.
Yeri gelir
Bir çadýrda kalýrým
Bir sobasý bile yoktur
Heryerim buz gibi üþür
Yeri gelir
Soðuktan ölürüm.
Yeri gelir
Açlýktan ölürüm
Ve bu kimsenin umurunda olmaz
Elimi uzatýrým
Elimi tutan bir el olmaz.
Yalnýzlýktan elleri üþümüþ bir çocuðum ben.
Gözlerim yollarda
Kulaðým
Gelecek iyi bir haberi bekler
Ben kimsesiz deðilim
Ben umursanmadýðý için
Deðer verilmediði için
Ve birileri ceplerini dolduracak diye
Ýhmal edilen
Önlem alýnmayan
Yani vicdansýzlarýn
Yüreksizlerin kurbanýyým
Günahým tüm vicdansýzlarýn boynuna
Ben babamdan ayrý kalmadým
Babam kalbimde yaþýyor
Ellerimi tutmuyor
Gözyaþlarýmý silmiyor
Ama yüreðimin içinde yaþýyor
Ya siz nerde yaþýyorsunuz?
Ben bir madenci çocuðuyum
Ben bir depremzedeyim
Ya siz kimsiniz?
Ýbrahim Dalkýlýç
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Dalkılıç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.