Nadanlar yurdunda kalakalmýþým,
Yetiþ Hýzýr,
Yetiþ ölmek üzreyim,
Fermanýmý yar elinden almýþým,
Derdimi aðyarla bölmek üzreyim.
Biliyorsun kan delidir durmuyor,
Ki kul fani,
Ki ölüm var, zaman yok,
Yetiþ tabip,
Yetiþ yaram kanýyor,
Haykýrsam da, nazlý yardan aman yok.
Aþk þarabý dedikleri bu zehir,
Öldürmez de süründürür bilfiil,
Yetiþ saki,
Yetiþ doldur içelim.
Bu derde baþka bir deva yok zahir!
Kaldý ki çýkýþ yok, yollar çetrefil.
Bu karanlýk sokaklarda her gece,
Zalim bir iþkence,
Hain bir cellat,
Çözülmüyor sorduklarý bilmece,
Duyulmuyor dað titreten bu feryat.
Gönül denen bu divane serseri,
Sevda adlý zindanýn hücresinde,
Bir görünüp bir kaybolur bir peri,
Karanlýk gecenin karanlýk gölgesinde.
Yetiþ gardaþ,
Yetiþ öldü o peri,
Bu zalim zindanýn, köhnemiþ hücresinde.
-Bekir UÐUÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.