Yitirdim sözlerimi! Sözlerimi kaybetmenin yorgunluðunda, Sessiz ve sakinim þimdi…
Hiçbir duyguyu taþýmýyor gözlerim, Oysaki dilimin sustuðu yerde konuþurdu yüreðim.
Tahammül edilemez bir suskunluktayým. Zaman geçtikçe bu sessizliðimin adýna, “Hak ettiðim” diyorum.
Ben bu küskünlüðü hak ettim, Ne yaptýysam hep kendime ettim. Sonunda en büyük kararý verdim; Kendime sakladýðým tüm sözlerimi, Yitik gemilerde, yitik seferlere gönderdim. ……. Kendi içimde, kendimi yitirdim! …….
Ben bu yalnýzlýðý, Kendime küskünlüðü, Meðer çok ezelden hak etmiþim. …..
Saat kaçý vuruyor? Zaman hep beni mi kýrýyor! Günler üzerime kapanýp, Aylarý mý solluyor? Küskünüm iþte kendime! Artýk zamanýn ne önemi var ki, Bu yitik yürekte… ……
Hiçbir þeyi bu derece hak etmemiþtim! “HAK ETTÝÐÝM”, Küskünlüðüm, Yitirilmiþliðim, Sonuna kadar hak ettim seni…
07.02.2008-RÝZE Sosyal Medyada Paylaşın:
haykırış Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.