ANNE

Mutlu olmak, ne kadar zor.
Gülebilmek.
Hiiiç içinden gelmezken,
Hele sana!
Anlatmak derdimi.
Paylaþmak acýlarý,
Anlar mýsýn bilmem.
Anlamak ister misin?
Ne soðuk sun anne:
Benim gibi,
Hayat gibi.
Sen hiç konuþmadýn benimle,
Hiç sevgini öperek göstermedin,
Ben kimseye, caným bile diyemedim,
Sýrf bu yüzden:
Hayatým, demedim hiç kocama,
Sarýlmayý ayýp saydým,
Öyle gördüm senden.
Ýyimi ettin anne?
Biliyorum:
Baþkalarý gibi, sende,
Hani hiç demedin,
Þikayet etmedin,
Ne emek verdim, size diye.
Hem çok iyisin,
Hem de, buuz gibi anne.
Hiç sormadan, araþtýrmadan,
Ne kolay verdin kýzýný ellere.
Bak gör, ne mutsuzum,
Bir kere sorsan anne.
Sevdim diye mi evlendim sence?
Sýrf, beni çok sevdi diye.
Hani senin göstermediðini,
Esirgediðini,
Yani, özlem duyduðum þeyi,
En iyi,
En çok,
O verir diye.
Yanýldým,
Hata ettim,
Yanlýþþþ yaptým, anne.
Yüzüme bakmayan,
Elimi tutmayan,
O istiyor diye, uzattýðým saçlarýmý,
Hiç okþamayan.
Beni, senin gibi,
Önemsemeden seven bir koca.
Ýnan seni hiç aratmýyor,
Kader mii bu ceza mý?
Yok sa bana müstehak mý?
Beni öyle kolay incitiyor ki,
Ayný senin gibi.
Acý çekmek çok zor.
Her gün hasta olmak da, cabasý.
Kahrolasý karným, hep aðrýyor anne.
Her gece ýzdýrap içindeyim,
Ýnlemekten yoruldum,
Geceler, neden bu kadar uzun?
Migrenim tuttu yine,
Yaþlandým mý ne,
Hasta, mutsuz ve yalnýzým,
Konuþabileceðim bir annem,
Beni anlayan bir kocam,
Yok anne.
Annesinin sevmediði yavruyu,
Eloðlu takar mý sence?

Zülfiye ERDOÐAN


Sosyal Medyada Paylaşın: