Annem yine yaðmur yaðýyor
Islanýyorum iliklerime kadar
Hatýrlýyor musun ?
Her yaðmur damlasý
Bir meleðin gözyaþý derdin
Bu gün çok melek aðlýyor be anne
Neyi özledim biliyor musun anne
Bana hiç söylemediðin ninnileri
Korktuðum gecelerde
Saçlarýmý okþamayan ellerini
Belki de
Yaþayamadýðým çocukluðumu özledim
Tuhaf bir sýzý var solumda
Uzun zamandýr bedenim ruhuma dar
Ýçimde bastýrmaya çalýþtýðým bir çýðlýk
Serbest býraktýðýmda dünyalarý yýkacak
Sabýr atkýsýna sarýnýyorum senin emanet ettiðin annem
Küçükken bir arkadaþým
Aðaran saçlar ölümün habercisi demiþti
Görüyor musun ölüm kar olmuþ
Saçlarýma yaðmýþ
Yakýn mýdýr veda günüm annem
Zihin odamda kitlediðim sandýðým
Aklýma geliyor birden
Açýyorum yavaþ yavaþ
Anýlarý ay ýþýðýnda havalandýrmak için
Neden benim anýlarýmda hep hüzün var annem neden
Hangi yola döndüysem
Her köþe baþýnda bir hüsran karþýladý beni
Hiç yetiþemedim güneþin doðuþuna
Hep batarken tutunmaya çalýþtým
Son ýþýk huzmesine karanlýk beni sararken annem
Biliyor musun babamý da çok özledim
O gülen ela bakýþlarýný
Tatlý tatlý anlatýþýný
Ve beni hiç sarmayan kollarýný
O kadar çok özledim ki annem
Sahi
Ben ne kadar çocuk oldum
Hiç çocuk olabildim mi ?
Sen hiç çocuk olabildin mi?
On yedinde abimi kucaðýna aldýðýnda
Ruhunu da onunla mý sardýn kundaða annem
Yok aðlamýyorum
Göz pýnarlarým çoktan çölleþti
Bir vefasýz yaktý yeþeren papatyalarýmý
Solumada hançerini sapladý
Bu acýyý asla unutmayayým diye
Þimdi ise sevemiyorum annem sevemiyorum
Bazý geçelerde sohbet etmeye çalýþýyorum
Ama sanýrým o da dinlemiyor beni
Sanki beni seni rahmine koydu
Alýn yazýmý zifirle yazdý
Ve ebediyen sustu be annem sustu
Ne oldu annem
Sen neden aðlýyorsun
Sen sakýn aðlama annem ben kýyamam sana
Üzülme kýzýn için annem
Küçükken yaptýðýn gibi acýyan yerime
Parmaðýnla tükürüðünü sür
Belki solumda dinmeyen sýzým
Senin þefkatine diner be annem diner
Ama sen sakýn sakýn aðlama
Ben sana kýyamam annem kýyamam ….