Dağlar Ağlar

gözlerine bakmayý uzatýyorum baþýmý eðip
yaðmurlarýn yaðmaya utanmadýðý mavini içip

bulut geçmez diyorlar
bir çocuk baþýný göðe erip çiçekler derse
daðlar aðlar
dalgalar aðlar

göz yaþlarýmý gören nehir
hayýr ben bu bitiþik doðanýn hüneri deðilim
hem aðlamayý da yeni öðrendim zaten
seneler oldu kenarý aðaçlarla yüklü bir patikadan geçmeyeli

annem babam öpmeye doyamadýlar beni
burnum kolum aðzým uzadý
o gece ilk defa sert ve nemli bir döþeði huzur bildim
sevdim sevildim
bir türlü sabah olmadý

vadiler karýncalarýn titrek adýmlarýna kapýlýp þarký söyledi
kilometrelerce diþimi sýkýp
denizlerin kara suyundan bir yudum
bir yudum
bu uzayan yolculuðun sonunda
kumsaldaki taþlara sarýlýp susuzluðumu
bilmiyorum
bu koltuk desenleri rüyalarýmý bölüp duruyor
anne
uyuya bilir miyim saçlarýna sýðýnýp
üzülme desen
ellerine sokulup uyabilir miyim bir daha

nasýl unuttum bilmiyorum
çok çabuk oldu
aðaçlar ýrmaklar çok
çok yeþildi her þey ve umudum
dedemi sordum
kuþlar havalandý birden bire
öyle anýmsýyorum
kýzýyordu bana
sevmesini bilmiyor bu çocuk bahçeleri
oysa ben uzun kýlmak için hayallerimi
yüzünüzle yýkýyordum düþlerimi

her gece bulutlar uyanýrken
yaðmurlarýn þefkatini beklemek
sabah olana dek
bu mezarýn içinde.







Sosyal Medyada Paylaşın: